Collectie Antoine Peters voor het eerst in de winkels

"Mijn tafel paste niet door de deur, dus ik teken nu mijn patronen op de grond." Antoine Peters is net verkast naar een nieuw atelier in Amsterdam-Noord, dat hij via zijn connecties in de modebranche heeft weten te regelen. "Ik huurde anti-kraak en

ik had twee weken tot mijn spullen op straat zouden staan. Hier mag ik blijven totdat iemand anders de ruimte wil huren."

Het atelier

staat vol paspoppen, een rek met kleding en een zelf ingekleurde bank. Op de leuning prijkt een speelgoeddinosaurus. "Die heb ik er net neergezet, want ik vind het maar kaal hier." Het geratel van de naaimachine van de stagiaire wordt overstemd door het krakende dak en het tikken van een flinke hoosbui. De tweede storm van het jaar is op het hoogtepunt.

Vier winkels gaan sweaterdress-collectie Antoine Peters verkopen

Eind januari zal Peters collectie voor het eerst in de winkels liggen. Hij heeft zijn missie uitvoerig gepland. De afgelopen jaren heeft hij gewerkt aan zijn naamsbekendheid door samenwerkingen met modebedrijven als Gsus en Effio. Hij maakte ook schoenen voor United Nude, tassen voor Eastpak en - voor Eastpak en Quinze & Milan - zelfs een bank. "Zo heb ik mijn geld verdiend de afgelopen jaren. Ik wil nog steeds graag mijn creativiteit inzetten voor anderen. Ik ben in gesprek met partijen, maar er is nog niets concreet."

Ook onderdeel van zijn strategie: hij deed onderzoek bij modewinkels. "Ik vroeg hen wat ze inkopen van beginnende ontwerpers. Broeken bleken uit den boze. Ik had de afgelopen jaren al succesverhalen verzameld. Alle grote namen begonnen met één soort kledingstuk. Zo begon Donna Karan met de wrap dress en Rick Owens met flapjasjes." Peters besloot een collectie sweaterdresses te ontwikkelen. Terug naar zijn roots: zijn modecarrière begon met het 'Sweater for the world' project, waarbij twee personen één trui droegen. "Een sweaterjurk is luchtig, casual, maar ook elegant," zegt de ontwerper, die in de collectie zowel tricot als zijde met de look van joggingstof combineerde. Hij lette op ieder detail. Zo zette hij aan de binnenkant van de mouwen driehoekjes, zodat de stof niet gaat trekken. En ook over het etiket werd goed nagedacht. Peters lachende stiksel werd vervangen door een label met de tekst: Ceci n'est pas un sweater. Hij baseerde het label op het schilderij van Magritte, waarop de kunstenaar ontkent dat er een pijp is afgebeeld.

Toen

hij zijn collectie had ontwikkeld, brak het uur van de waarheid aan: hij moest retailers bellen. Het liefst huurde hij daar iemand voor in, maar salesmensen zeiden: 'Kom maar terug als je tien verkooppunten hebt'. Peters: "Ja, dan hoeft het niet meer, want dan kan ik het blijkbaar al." Hij stelde brieven op naar modewinkels die hij bij zijn merk vond passen. Maar toen hij niets hoorde, moest hij toch de telefoon pakken. "Verschrikkelijk! Ik maakte er een speciaal moment voor vrij in mijn agenda. Op maandag zou ik van tien tot twaalf uur winkels gaan bellen. Maar inmiddels was het woensdag. Toen ik eindelijk moed had verzameld, zei iemand pinnig dat ze niet op mijn mail had gereageerd omdat ze het niks vond. Dat was mijn eerste telefoontje. Ik ben toch doorgegaan, ja, ik wilde het te graag."

De volgende fase was langsgaan bij retailers. Peters toog naar de andere kant van het land om zijn verhaal te vertellen aan een winkelier. "Ik kwam binnen en ze zei: 'Ik verkoop geen collecties van Nederlandse ontwerpers'. Gelukkig was dat niet het einde van het gesprek."

Eerste collectie Antoine Peters in productie in Polen en India

Uiteindelijk wist Peters vier winkels te overtuigen van zijn collectie: Kiki Niesten in Maastricht, Margreeth Olsthoorn in Rotterdam, You are Here in Eindhoven en Labels in Sittard. "Echt te gek," zegt Peters. Momenteel wordt zijn kleding geproduceerd in Polen en India. Het lijkt hem geweldig om consumenten in zijn creaties te zien. "Kledingkasten puilen uit. Dan is het een enorme eer als iemand toch, uit die stapel, jouw ontwerp heeft gekozen om aan te trekken. Mode is zo persoonlijk, het zit dicht op het lichaam en het beïnvloedt je humeur." Hoewel het zijn doel is om geld te verdienen met de collectie, is het eerst een duur geintje. "Veel mensen hebben niet door dat ik alles zelf doe. Ik heb geen investeerder, geen rijke familie. Ik doe alles, van prints ontwikkelen tot patroontekenen. Het is hard werken, maar vooral heel erg leuk. Alhoewel ik op termijn dolgraag het een en ander uit handen zou geven."

Zijn droom: "Meer verkooppunten, een grotere collectie." Het is moeilijk te zien of hij nog serieus is: "Winkels over de hele wereld, een eigen parfum." En was het niet ooit zijn doel om art director te worden bij een groot merk? "Dat lijkt me nog steeds erg leuk. Ik sta open voor alles. Het lijkt me perfect om bijvoorbeeld één dag in de week aan de slag te gaan bij een merk. Dat geeft mij ook financieel wat ruimte. Het is een brutale gedachte, maar ik denk dat mijn creatieve en strategische vaardigheden door veel bedrijven nog over het hoofd worden gezien. Dus kom maar op, ideeën genoeg."

Yasmine Esser

Foto rechts: Sweaterdress
Fotografie: Marc Deurloo
Foto links: Antoine Peters aan het werk voor Gsus en de samenwerking met United Nude